Klub Menedżera

Nikt nie zaprzeczy temu, że to mężczyźni rządzą światem. Nawet jeśli szyjami ich decyzyjnych głów okazują się być kobiety, to jednak wizerunek chodzącego w garniturze uosobienia pewności z solidnym kręgosłupem moralnym, budzi u obojga płci największy szacunek. Męsko–męskie rozgrywki oparte są na prostych zasadach. Nawet wtedy, gdy w grę wchodzi przyjaźń. Między kręgosłupami najczęściej bywa ona szorstka i gruboskórna, ale zawsze szczera i lojalna. A przynajmniej taka być powinna.

Przeczą temu co najmniej dwie historie. Pierwsza jest nieco zawiła i zaczyna się w roku 1929, w Stanach Zjednoczonych objętych prohibicją. Tom Reagan doradza szefowi gangu przestępczego w nieznanym z nazwy miasteczku. Przypadek sprawia, że obaj mężczyźni zakochują się w tej samej kobiecie. Drugi przypadek sprawia, że boss Leo, w ramach rozliczeń z konkurencyjnym gangiem, musi zabić jej brata. Śmiertelnie zakochany gangster zdaje sobie sprawę, że odmowa doprowadzi do wojny. Postanawia wysłużyć się Tomem, ale nie wie czy może mu zaufać. Podobny dylemat spotyka Roberta Angiera – XIX-wiecznego magika z Londynu, któremu w tragicznym wypadku na scenie ginie piękna, młoda żona. Winą za jej śmierć obarcza wspólnika i kolegę po fachu – Alfreda Bordena.

Na przestrzeni lat mężczyźni utrudniają sobie nawzajem życie i wykradają pomysły na magiczne triki. Wszystko po to, by na końcu dowiedzieć się, że nie warto było zaufać od samego początku. Bo dla nich obu liczył się tylko prestiż. Tom Reagan to jeden z głównych bohaterów filmu „Ścieżka strachu”, wyreżyserowanego przez słynne rodzeństwo: braci Coen.

Do samego końca nie wiemy, który z bohaterów zwycięży...

Gangsterska historia - jeden z pierwszych obrazów znakomitego duetu – mimo, źe nakręcona dwie dekady temu, uznawana jest za klasykę gatunku. Trup ścieli się gęsto (w filmie ginie 14 osób), whisky z gardeł wylewa się na podłogę, a po nieżywych zostają gustowne kapelusze i niedopalone papierosy. Relacja między magikami, to z kolei treść dramatu z pogranicza obyczaju i fantastyki o znamiennym tytule „Prestiż”. Za ten film odpowiada kontrowersyjny Christopher Nolan (autor m.in. „Memento”, a ostatnio bijącej rekordy popularności „Incepcji”). Szereg zwrotów akcji i nakręcające się nawzajem znaki zapytania, typowe dla jego filmów, w „Prestiżu” paradoksalnie coraz bardziej klarują sytuację. Do samego końca nie wiemy, który z bohaterów zwycięży i dlaczego – bo nie to jest, jak się okazuje, najistotniejsze. Liczy się wynik i wizerunek. Przyjaźń przestaje mieć znaczenie.

Mimo różnych czasów akcji, odmiennych estetyk i reżyserskich wizji, wreszcie innego charakteru relacji między bohaterami, obydwie historie przekazują podobne prawdy. W męskim świecie nie istnieje rozróżnienie na fair – nie fair. Nie ma w nim wyczulenia na sytuację i kontekst, zbędnych rozmów o emocjach i wyjaśniania sobie tego, co nas boli. Jest działanie: reakcja goni akcję, ruchy są szybkie i konkretne, nawet jeśli okazują się później być błędem. Taka też jest męska przyjaźń – nie znosi wystawiania na próbę, łatwo wybacza potknięcia, nigdy nie wybacza zdrady. Tytułowa „Ścieżka strachu” to miejsce, w którym bohaterowie załatwiają męskie sprawy z bronią w ręku. Tytułowy „Prestiż” to broń w ręku tego, który szybciej załatwi sprawę – po męsku.

Mogłoby się wydawać, że kamienne twarze i ostre słowa towarzyszą im zawsze. Na szczęście (i nieszczęście jednocześnie) w obu filmach pojawiają się kobiety. Przy nich twardy wyraz twarzy mięknie, skupiony wzrok się rozrzedza, a kilka słów wypowiedzianych przez krwistoczerwone usta, znajdujące się w otoczeniu burzy loków są w stanie zachwiać sztywnym kręgosłupem. I jednym subtelnym gestem odsunąć na bok nawet najbardziej lojalne męsko-męskie braterstwo.